Ik lijd aan ademnood. Niet dat ik lucht te kort kom, nee, ik heb er te veel van. Namelijk in mijn Nederlands.
In mijn moedertaal begint het woord "Tafel" met "th". Tenminste, zo klinkt het. Bij het uitspreken van de t komt lucht vrij. Dat heet aspiratie. Ook de Engelsen aspireren hun t's, p's en k's. Hoe bekakter, hoe meer. "A chup of thea, phlease!"
Alleen het Nederlands wil het anders. Bij "tafel" gaat de t direct over in de a. Ook de polder is geen pholder en de kaas geen khaas. Tenzij je ten oosten van de IJssel woont. Ik ben 500 km ten oosten van de IJssel geboren, dus ik heb het ook. Dhamn ith.
In mijn verwoede pogingen om te assimileren heb ik het aspireren over het hoofd gezien. Maar nu klaagt mijn zanglerares. Als je "Qhui thollis phecchatha mundi" zingt val je niet alleen accenttechnisch door de mand. Ook voor de klank is teveel aspiratie dodelijk. Maar hoe kom ik ervan af?
Huiswerk van mijn juf: verzin een woord voor "niet aspireren". Iets wat op een positieve manier uitdrukt wat ik moet doen, niet op een negatieve manier wat ik moet laten. Ik heb geen idee. Nederlanders, hoe doen jullie dat? I'm desperate. Despirate? Heeft iemand een idee?
2 opmerkingen:
Zing veel melodien gewoon met tata ta ta en met het tongpuntje de boven voortanden aan tikken tijdens de ta ta. Als je de tong breed maakt kan er een plofje ontstaan en dat moet je vermijden maar wie ben ik
gr Roel
In English we might express the concept as "make your enunciation less "breathy" and more "crisp". "Crisp" has a nice affirmative sound.
Een reactie posten