O.

O. is ziek.

O. is de man die elke week twee uur lang bepaalt hoe ik adem. Ik en mijn 100 medezangers om me heen. Samen zijn we een koor, en O. is onze dirigent.

Wie nooit in een koor gestaan heeft kan niet bedenken hoeveel een dirigent betekent. Alle ogen zijn op hem gericht. Wij zijn zijn instrument, en hij bespeelt ons. Hij heft zijn hand op en wij halen adem. Hij knikt en wij beginnen te zingen. Hij fronst en wij vallen stil. Hij lacht en wij stralen. Hij spreidt zijn armen en wij geven alles.

Maar er is meer. Tijdens repetities laat hij ons door de knieën gaan, over onze buik wrijven, onze tong uitsteken. En keurige Haagse dames en gezette Haagse heren gaan door hun knieën, wrijven over hun buik en steken hun tong uit, en ziedaar, even later staan wij als één man een haarzuiver akkoord te zingen. Dat kan O.

Nu is O. ziek. Binnenkort zal hij geen haar meer hebben. "Maar jullie moeten NU al naar me kijken, niet in je partituur!" Zijn gezicht krijgt groeven en zijn kleren worden hem te wijd. Maar hij staat nog steeds als een rots voor het koor. Geen onzuiverheid ontgaat hem. Hij spoort ons aan, daagt ons uit, zet ons voor gek, vangt ons weer op en laat ons klinken.

Morgenmiddag staan we op het podium. We zullen ons best doen om ons aller-, allermooiste concert te geven. Voor O.